[vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_single_image image=”1136″ border_color=”grey” img_link_target=”_self”][vc_column_text]
Steigerpijpen
De boksjatschoenen moesten er symbolisch aan te pas komen tijdens de ‘Bouwbattle’, een meeslepend onderdeel van het Cobouw Café. Voor en tegen werd een strijd tussen geïdealiseerde emotie en verstandelijke pragmatiek. Jammer dat het talrijke publiek niet werd beloond met een echte meppartij tussen de debaters. Het gevecht om ‘nul- op-de-meter’ werd voor mij eigenlijk al snel ‘gelul op de meter’. De enige manier om de cijfertjes stil te zetten, is een slimme bypass in de meterkast. Een beetje handige beunhaas is daartoe in staat. Over ‘beunen’ gesproken; eigenlijk vind ik dat dit woord in deze tijd niet meer kan. Volgens de officiële uitleg betekent beunen maar wat aanmodderen, klungelen of rotzooien, maar dat vind ik een ordinaire beschimping. Ik heb in mijn jeugdjaren eerst mijn Puch en later de halve uitzet bij elkaar gebeund. Werk genoeg en waarom, omdat ik op en top mijn vak verstond en bij iedereen terug mocht komen. In navolging van een aantal verknipte museumdirecteuren, die het onethisch vinden om naakte mummies te laten zien of Hottentotten te vermelden bij de Knoikhoistam, wil ik het vocabulaire van de bouw ook opschonen. Aanduidingen zoals bijvoorbeeld dakdekker, steigerpijpen en kruisverband zijn beledigend en seksistisch en dat past niet meer in een mesjokke cultuur waarin ook geen plaats is voor Zwarte Piet of Eskimo. Ook de aanduiding ‘paardenpiel’ (synoniem voor hengst) is niet meer eigentijds. Ik heb inmiddels dierendiva Marianne Thieme opdracht gegeven een wetsvoorstel in te dienen om het gebruik van beestennamen niet langer meer toe te staan in de bouw. Ronduit eerkrenkend voor een varken om vergeleken te worden met een schaaf of een heiblok. En wat te denken van een kooiaap of beerput? Kijk als de halve wereld op hol is geslagen waarom zou ik dan in die maffe stroomversnelling achterblijven?[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][vc_column_text]Belevingscontrast
Soms kan een klein berichtje je blik op dingen in een klap veranderen en zelfs een psychische last worden voor de resterende jaren dat je nog lucht hapt. Zeker als zo’n kleine boodschap in verband wordt gebracht met een grote boodschap. Microbiologen kwamen namelijk onlangs tot de schokkende conclusie dat een gemiddelde mannenbaard meer poepbacteriën bevat dan een gemiddeld openbaar toilet. Het zal wel een wetenschappelijk schijtverhaal van niks zijn, maar vanaf nu zal ik toch wel met een bijgesteld idee kijken naar Sinterklaas en de Kerstman. Het was overigens niet het enige schokkende nieuws dat ik vernam na mijn terugkeer in de reguliere wereld van overconsumptie en materialisme. Nadat ik ook nog las dat de nieuwe toegangspoortjes op de treinstations door zwartrijtuig werden gebruikt als een hordenhindernis, heb ik meteen een weekvoorraad nog te lezen kranten in de papierkliko gemieterd. Het belevingscontrast met mijn teruggetrokken verblijf in het prachtige Benedictijnen klooster van Vaals, waar ik in contemplatieve stilte en rust mijn pretzonden kon evalueren, viel me zwaar. Deze keer had ik mij nuttig gemaakt in de steenhouwerij van Broeder Leo en mijn gedachten laten versmelten met het ritmisch getik in de harde steen. Zelfs mijn dagelijkse behoefte aan een glaasje wijn ging probleemloos aan mij voorbij en ik meende zelfs iets te begrijpen van de onbegrijpelijke keuze om jarenlang een monastiek leven te leiden. Terwijl ik de middeleeuwse handgeschreven boeken door mijn handen liet glijden vond ik geen selfie, maar wel mijzelf terug. Plots besefte ik dat de elektronische toegankelijkheid van de wereld een maatje te groot is voor een normaal mens. Pater Van de Laan (die het klooster in Vaals heeft ontworpen) ging uit van de reeks cella, hof en domein als een vloeiende verbinding tussen binnen en buiten welke onze geest maximaal kan bevatten. Ik denk dat hij gelijk heeft.[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][vc_column_text]Nationale Boetedag
Het blijft een gedoe met die hogesnelheidslijn. De trubbelige première met ruziënde partijen, kreeg een flitsend gevolg met nieuwe treinstellen die na de eerste beste bocht al uit elkaar vielen. En dan nu fundatieverzakkingen, railverschuivingen en algen die het gevecht zijn aangegaan met het onderliggende beton. Zouden de verantwoordelijken van al deze grappen en grollen er psychisch onder gebukt gaan? Ik denk het niet, want nog de blinde nog de kreupele voelt zich daar namelijk verantwoordelijk voor. Het zou een mooie geste zijn naar de gewone man, wiens zuur afgenomen belastingcenten telkenmale verbrast worden, als de ‘schuldigen’ met pek en veren bekleed op het naakte lichaam te voet het 125 km lange treurtracé van de hogesnelheidslijn moesten afleggen. Misschien een idee om zo’n ‘Nationale Boetedag’ samen te laten vallen met een koekhappende Koningsdag. Elk jaar een schaamteoptocht samengesteld uit een topvijftig van mislukte politici die misleid en gemanipuleerd zijn door hun overheidsdienaren. De staart van deze opstoet kan afgesloten worden door diezelfde ambtenaren en hun adviserende beleidsmakers. Vooral deze laatste categorie die ‘omgekocht’ door lobbyisten met hun handig geouwehoer de cultuur afbreekt en zorgt voor bittere ellende en torenhoge faalkosten, mag niet ontbreken in het circus van Jeroen Bosch. Naast de zichtbare blunders is het ‘kleine leed’ veel erger, zoals bijvoorbeeld de brute uitschakeling van het slapende bedrijfsleven in het laatste restantje ‘leerlingwezen’. Vanaf 1 augustus aanstaande neemt een nieuw opgetuigde club, genaamd ‘Stichting Bedrijfsleven Beroepsonderwijs’, de taken en verantwoordelijkheden over van de 17 kenniscentra zoals Fundeon, Kenteq en Savantis. Zogenaamd gesteund door diverse ambtelijke brancheorganisaties, is er maar een aanleiding voor: het MBO nog meer macht geven. Nu cao-partners binnen de bouw ook nog hebben besloten de ‘Bedrijfstakeigen Regeling’ de nek om te draaien is het helemaal gedaan met de inbreng vanuit de bouw. Ik zie het al voor me ‘Te koop in Harderwijk: ideaal bed-bad-brood verblijf voor reizende gelukzoekers’.[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][vc_column_text]USB-poortje
Naast een te duur betaalde ‘keynote speaker’ die zichtzelf veel interessanter vond dan alle gasten in de zaal, zat er ook een duurzame ‘stroomversneller’ op het podium. Met gesuggereerd idealisme maakte hij van zijn eigen tegenstrijdige performance één groot leugensterspotje. Zijn installatiebedrijf was intelligent, dacht extreem mee met de opdrachtgever en wist efficiënte investeringen door de opdrachtgever om te zetten in comfortverbetering en kostenbesparingen. Wat hem betreft was er in de toekomst helemaal geen energiemeter meer nodig. Toen er vanuit de zaal een vraag kwam waarom zijn monteurs in de bouw ‘s winters in alle vroegte dikke kabels uitrolden om de energieverslindende breedstralers te ontsteken en ‘s zomers om drie uur in de middag hun gereedschap bij elkaar zochten om te vertrekken, viel het even stil op het podium. Het werd nog stiller toen bekend werd dat elke monteur van hem in een eigen bedrijfsbusje toerde en dat wekelijks zijn afvalcontainer vol stukken buis, kabels en restanten luchtkanalen geledigd moest worden. Duurzaamheid moet niet over ‘nul-op-de-meter’ gaan maar over verbrassen, respect en nederigheid. De achterafborrel tijdens het minisymposium viel niet goed. Hij bezorgde mij ’s nachts visioenen over de duurzaamheid van mijn eigen leven. In mijn droom fantaseerde ik namelijk dat het christelijk sacrament van de ziekenzalving voorafgaande aan mijn sterven, werd vervangen door een back-up operatie. Middels een aansluiting op een USB-poortje, dat jaren geleden al eens achter mijn rechteroor was geplaatst, werd via een kabeltje mijn gehele kunnen, denken en doen getransplanteerd naar een laptop. Aan dat data-konvooi kwam maar geen einde, een goede reden om wakker te worden en te beseffen dat dood gaan de grootste verkwisting is die er bestaat. Een leven lang voor de kat zijn viool energie steken in het verrijken van de geest, emoties verzamelen en het opslaan van herinneringen. En dat alles om uiteindelijk tot duurzaam stof weder te keren.[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][vc_column_text]Utopia
Hebben jullie ook zo genoten van dat fragment waarin twee ‘aannemers’ al vloekend en tierend met elkaar verbaal op de vuist gingen? In eerste instantie zag ik er een opgeblazen cao-conflict in tussen Bouwend Nederland en de Aannemersfederatie, maar dat bleek later een Freudiaanse vorm van wensdenken te zijn. Plaats delict was namelijk een afgesloten psychiatrische enclave in de nabijheid van Laren, waar een stelletje verknipte figuren ‘twenty 4 seven’ gevolgd worden door camera’s. De basale zoektocht naar de beoogde ideale samenleving (die niet bestaat) gaat gepaard met een enorme verwerkingsdrift van stenen, hout en ander bouwmateriaal. De handige Harry’s, roddelaars en klaplopers fabriceren in hun bouwloods zonder architecten, constructeurs, bestemmingsplannen, vergunningen, veiligheidsaspecten of gefrustreerde ambtelijke handhavers. Zalig om te zien dat in zo’n vrijheid-blijheid-hippiecultuur ook zonder die regelgeving en CAO gebouwd kan worden. Er waren afgelopen periode meer leuke dingen die de lentekriebels in mijn broek een stuwing gaven. De EIB-prognose bijvoorbeeld dat er de komende 25 jaar een bouwopgave ligt van een kleine 400 miljard euro. Jammer dat zo’n losse flodder van nul en gene waarde is. Geen enkel onderzoeksbureau kan namelijk in de toekomst kijken, ook niet zo’n zwaar gesubsidieerde bedrijfstakclub. Maar goed, die positieve prognose zorgt in ieder geval wel voor een verbeterd vertrouwen bij de bouwondernemers, al kunnen ze zich er nog niet rijk mee rekenen. Er was nog meer voorjaarshumor in het land. Bijvoorbeeld de steunbetuigingen die massaal de Efteling binnenstroomde. Zwarte Koosje de lievelingszwaan van het sprookjespubliek, zou namelijk in diepe depressie en doodongelukkig zijn na het overlijden van soulmaatje Kees. Zijn droeve weersspiegeling in de prullenbak was namelijk opgemerkt door een zwanenfluisteraar die zich spontaan had aangemeld als hulpverlener. Online platvormen deden de rest. Nadat bleek dat Koosje helemaal niet van slag was, is die werkeloze lispel koekwaus spoorslags vertrokken naar Roemenië om twee aan alcohol verslaafde Russische beren te helpen af te kicken. Naar het schijnt een idee van John de Mol die er weer een nieuw televisieformat in ziet.[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][vc_column_text]Nijenrodekletsers
Het kwam afgelopen week in een creatieve dialoog zomaar voorbij gevlogen: ‘truttenschudder met jarretelaandrijving’. Hoewel ik die aanduiding nog nooit eerder had gehoord, dacht ik in eerste instantie aan een ondeugend bouwmarktspeeltje voor mensen van mijn leeftijd die nog steeds in hun adolescentie periode zitten. Het schijnt namelijk dat deze grijze hippie doelgroep, geïnspireerd door een kneuterig pappen en nathouden verhaal, de onderdanige vanilleseks weer opnieuw heeft ontdekt en daarvoor allerlei inspirerende bouwmaterialen gebruikt. Vanaf nu zal ik toch wel moeite hebben om een rolletje duct-tape of pakje tyrips af te rekenen bij zo’n blond kassahuppeltrutje zonder daarbij een opwindende gedachte te krijgen. Maar nee hoor, mijn verwrongen brein zat weer eens op het ‘verkeerde spoor’. Het bleek namelijk de bijnaam te zijn van het in 1958 gelanceerde DAF-karretje waar geen versnellingsbak in zat. Deze rijdende koffiemolen uit de Williewortelgeest van Hub van Doorne was erg populair bij rijbewijszakkers, bejaarden, nonnen en andere vrouwelijke vrijgezellen die niet met een echt pienter knuppeltje overweg konden. Als kind droomde ik zweverig weg als ik aan die schatrijke fabrikanten families, zoals de Van Doornes, de Philipsen, of de Vroom en Dreesmanns dacht. Al die bloedverwanten hebben zich tijdig en veilig voor hun eigen portemonnee laten vervangen door afstandige durfinvesteerders en goedgebekte Nijenrodekletsers die nu met krokodillentranen staan te zeuren bij de vastgoedbaas (die meestal ook uit hetzelfde hout is gesneden) of de huur niet naar beneden kan. Het daarover inmiddels bereikte V&D akkoord is ongekend gevaarlijk en oerdom met een sneeuwbaleffect naar alles en iedereen. Even dom dan geld lenen aan een land waarvan je weet dat je het nooit terugkrijgt. Lullig voor al die mensen die zonder werk komen bij een faillissement, maar dat is nou eenmaal de consequentie van de zo gewenste marktwerking. Zo gewenst? Door wie eigenlijk??[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]Requiem
Wacht, dacht ik voordat ik verder pen, hier horen toepasselijke muziek en kledij bij. Nadat ik mij in een zwart pak had gehesen, mijn gezicht op half elf had gezet en de studio waarin ik werkte gevuld had met de zwaar gestreken cellotonen van Pacalbellys Canon in D majeur, sprong het vocht in mijn ogen. Was dit misschien de opmaat van mijn eigen eindigheid vroeg ik mij in alle treurigheid af. Op mijn werktafel lag het opengeslagen boek ‘De verwondering van het Maken’, de bouwbijbel waarin ik een jaar of acht geleden de volledige geschiedenis van Fundeon (en haar rechtsvoorgangers) in beeld had gebracht. Destijds bevroedde ik niet dat ik echt met geschiedschrijving bezig was. Bij zowel de oprichting als bij de ontwikkeling van de ambachtsschool en het leerlingstelsel was de bouwnijverheid een van de voornaamste initiatiefnemers geweest. Op instigatie van ir. J.J. van der Wal, destijds directeur van de ‘Bataafsche Aannemings Maatschappij’ uit Den Haag en vooraanstaand lid van de N.A.P.B., werd na gedegen onderzoek binnen de bedrijfstak op 9 september 1946 eensgezind door werkgevers en werknemers een ‘Landelijk Orgaan’ opgericht, genaamd ‘Stichting Vakopleiding Bouwbedrijf’. Duizenden leerlingen zijn via de consulenten van dit orgaan begeleid binnen hun vakopleiding, op weg naar een prachtige toekomst in de bouw en infra. Nu, na bijna zeventig jaar, wordt de stekker uit het laatste restantje leerlingwezen getrokken. Niet door werkgevers of door werknemers, maar door ambtelijke klootvegers uit Den Haag die geen benul hebben waarmee ze bezig zijn. Terwijl de in 1680 gecomponeerde muziek langzaam opging in de serene atmosfeer van mijn atelier, pakte ik mijn gitaar en sloeg de eerste akkoorden aan voor een nieuwe compositie. Boven de nog maagdelijke partituur krabbelde ik de titel: ‘Requiem van een vakopleiding’. Of het ooit een meesterstuk zal worden? Ik weet het niet, maar ik denk van wel.[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][vc_column_text]Likmevestje
Maar liefst zeven jaren waren betaalde hobbyisten in de weer geweest om te achterhalen dat de abstracte zigzaglijn op een Javaanse zoetwatermossel van 500.000 jaar oud geen toevalligheid was, maar het gevolg van een bewuste activiteit van de ‘Homo Erectus’. Dat ‘artefact’ had ruim 100 jaar lang bij Naturalis in een bestoven schuif gelegen zonder dat ooit iemand er naar had omgekeken. Het nieuws van zo’n onthulling zorgde voor zinderende signaalstoffen in mijn lichaam. In dezelfde stoffige la lagen nog tientallen andere met haaientanden doorboorde mosselen, die eveneens bijdroegen aan het beeld van een primitieve kluiver die behoorlijk slim en handig was. Nou kan ik me bij zo’n ‘Homo Erectus’ van alles voorstellen, maar een tijdsspanne van 500.000 jaar is andere koek. Beleving van tijd, maar ook afstand, zijn zaken die je eigen leven betrekkelijk maken. Mijn verleden, dat langer is dan mijn vooruitzicht, staat op grote afstand van die toekomst. Hoe zou ik dat tijdsperspectief beleven als ik nu een dwarsliggende puber zou zijn? Mijn ‘geiten wollen sokken’ generatie heeft met flowerpower creativiteit, lang haar en gevaar voor eigen leven, in de jaren zestig het fundament gelegd voor een ‘idealistische’ samenleving. Na een halve eeuw kunnen we de balans opmaken wat dat heeft opgeleverd; een verrotte maatschappij met een cultureel niveau van ‘likmevestje’. De intellectuele progressieve vrijheid blijheid beweging van destijds, heeft bij de hedendaagse jeugd plaatsgemaakt voor een nieuw soort Burke conservatisme. Sixties thema’s zoals vrijheid, multiculturaliteit, seksgenot, antigezag, emancipatie en medezeggenschap, hebben plaats gemaakt voor kwesties omtrent identiteit, veiligheid, nationalisme, zingeving, onstoffelijkheid en werkgarantie. Als kalende babyboom puber, die zelf ook nog ooit met bloemen in zijn haardos heeft rondgelopen, besef ik dat vijftig jaar leven in geen verhouding staat tot een half miljoen jaar mossel. Wat ik óók besef is dat mijn generatie verplicht is de onder water staande ik-generatie met hun toekomst een handje te helpen, op welke wijze dan ook.[/vc_column_text][vc_separator color=”grey”][vc_column_text]Verdonkeremanen
Een broodheer moet de mogelijkheid hebben om te kunnen aantonen dat iemand zich onterecht heeft ziek gemeld, desnoods met foto’s die hijzelf stiekem heeft gemaakt. Hoezo privacy? “Niets mee te maken” vond een Duitse rechter. Kijk dat zijn zo van die momenten dat je zou willen dat we de tweede wereldoorlog hadden verloren. Hier is het mogelijk om met behulp van een Arbokwakzalver maandenlang opgezadeld te zitten met een thuiszittende zogenaamde zieke werknemer die gewoon kan werken. Ja en als je dan maar lang genoeg nutteloos achter de geraniums hangt met op de achtergrond een chagrijnige vrouw, komt er heus wel een moment voorbij dat er wel iets aan de hand is. Een beetje normale werkgever wordt zelf beroerd van zulke personeelsleden; een goede reden om ze buiten te knikkeren en weer als zzp-er binnen te halen. Oké, lijkt een beetje overdreven maar ik zit er niet ver naast. Allemaal de schuld van de Haagse maffia die het ook klaar heeft gespeeld om 70 miljard AWBZ gelden te verdonkeremanen. Over Haagse dropveters gesproken. Ik wist niet wat ik hoorde: Staatssecretaris Sander Dekker had een oproep geplaatst om mee te denken over de toekomst van het onderwijs. “De wereld ziet er in 2032 geheel anders uit en daar moeten we ons op voorbereiden”, is de achterliggende gedachte. De inhoud van de vele twitter berichtjes gaven een aardige inkijk in de paranormale gesteldheid van ons multiculturele Nederlandse volkje. Ik ben overigens geen enkele suggestie tegengekomen om niet vooruit te kijken maar 40 jaar terug, daar waar volgens mij het hiernamaals ligt. Hoe zou onze hedendaagse samenleving eruit hebben gezien als ze 18 jaar geleden ook hadden nagedacht over de toekomstige volkshuisvesting, het onderwijs, zakkenvullers en bankengraaiers? Was het dan ook nodig geweest om in 2012 een geheim ‘Florijn’ scenario te ontwikkelen voor de terugkeer van de gulden? Ik denk het niet.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
commercial
